رفیقم بهم زنگ زده میگه حوصلم سر رفته...!
میگم : خو من الآن چه کاری از دستم بر میاد؟
میگه : بی زحمت بیا خونمون چهارتا دلقک بازی در بیار از این حال و هوا بیام بیرون!!
ینی اون لحظه اشک شوقی بود که جمع شد تو چشام... از اینکه تا چه حد میتونم واسه رفیقام مفید باشم :|

نتیجه: ما از بعضی از چیزها می ترسیم چون آنها را با چیز های دیگری در ذهن مان به یکدیگر مرتبط می کنیم. مثلآ یک کودک بعد از شنیدن صدای ترسناک محکم بسته شدن درب در تاریکی از تاریکی خواهد ترسید.

--------------------------------------------------------------------------------------

نتیجه: ما می توانیم تغییرات ناگهانی را بفهمیم و متقابلآ عکس العمل نشان دهیم اما وقتی این تغییرات در دراز مدت انجام می شوند وقتی متوجه می شویم که دیگر خیلی دیر است. یادمان باشد، نه عادت های بد یک شبه وجود کسی را فرا می گیرد و نه کسی یک شبه فرد دیگری می شود، همه چیز پله پله انجام می شود. مهم این است که گرم شدن آب را احساس کنید.

--------------------------------------------------------------------------------------

موش های شناگری که غرق شدند: این بار تعدادی موش های صحرایی که بعضی آنها می توانند 80 ساعت مداوم شنا کنند آماده شدند. محققان قبل از اینکه آنها را در آب بیاندازند با کلک این باور غلط را در موش ها به وجود آوردند که آنها گیر افتاده اند. خیلی از موش ها تنها پس از چند دقیقه بعد از شنا کردن غرق شدند. نه چون نمی توانستند شنا کنند، بلکه چون فکر می کردند گیر کرده اند ناامید شده و دست از شنا کردن برداشتند و غرق شدند.

نتیجه: وقتی همه چیز به آن طور که می خواهیم پیش می رود ما هم با حداکثر توان مان تلاش می کنیم. اما بعد از اینکه سر و کله مشکلات بزرگ و کوچک پیدا می شود ناامید شده و دست از تلاش کردن بر می داریم، با وجود اینکه توان انجام آن را داریم.

--------------------------------------------------------------------------------------

سگ هایی که یاد گرفتند تلاش نکنند: تعدادی سگ در اتاقی قرار گرفتند که زمین آن می توانست شوک الکتریکی خفیفی به سگ ها وارد کند. دکمه ای روی دیوار اتاق بود که با فشرده شدن جریان را قطع می کرد. وقتی شوک وارد شد سگ ها بالا و پایین پریدند تا بالاخره یکی از سگ ها دکمه را زد و جریان قطع شد. سگ ها یاد گرفتند با زدن آن دکمه آن شوک ناخوشایند قطع می شود.

روی نصف گروه اول سگ ها همین آزمایش دوباره تکرار شد اما این بار دراتاق دیگری که دکمه ای الکی داشت و با زدن آن هیچ اتفاقی نمی افتاد و جریان همچنان ادامه داشت. بعد از این مراحل سگ هایی که در اتاق دوم بودند به اتاق اول (با کلید سالم) بازگردانده شدند و آزمایش تکرار شد. این بار هیچ کدام شان حتی سعی نکردند که دکمه را فشاردهند.

نتیجه: هیچ کس با ناامیدی به دنیا نمی آید، بلکه ما بعد از اینکه چند بار شکست می خوریم «شکست خوردن» را یاد می گیریم و حتی به خودمان زحمت تلاش کردن نمی دهیم. اگر به مشکلی برخورده اید، مهم نیست دفعه چندم است که زمین خورده اید، باز هم بلند شوید و برای حل آن تلاش کنید. ممکن است کلید سالم باشد، فقط فشارش دهید

امیدوارم همیشه در زندگی برای رسیدن به اهداف خود تلاش کنید و با شکست خوردن نا امید نشوید و راه پیروزی را پیدا کنید،نظر یادتون نره

نظر یادتون نره

  به یاروه میگن چرا جورابات یه لنگش آبی یکی قرمز؟ میگه

والا نمیدونم بدبختی اینه که یه جفت دیگه هم تو خونه

دارم همین طوریه!

روی ساحل نوشت:

"دریا دزد کفشهای من"

و مردی که از دریا ماهی گرفت

روی ماسه ها نوشت:

"دریا سخاوتمند ترین سفره ی هستی"

موج آمد و جملات را شست و با خود برد...

دریا باش

تا برداشتهای دیگران در مورد خودت را در وسعت خویش حل کنی

پس برای اینكه حیوان بیچاره زیاد زجر نكشد، كشاورز و مردم روستا تصمیم گرفتند چاه را با خاك پر كنند تا الاغ زودتر بمیرد و مرگ تدریجی او باعث عذابش نشود.

مردم با سطل روی سر الاغ خاك می ریختند اما الاغ هر بار خاك های روی بدنش را می تكاند و زیر پایش می ریخت و وقتی خاك زیر پایش بالا می آمد، سعی می كرد روی خاك ها بایستد.

روستایی ها همینطور به زنده به گور كردن الاغ بیچاره ادامه دادند و الاغ هم همینطور به بالا آمدن ادامه داد تا اینكه به لبه چاه رسید و در حیرت کشاورز و روستائیان از چاه بیرون آمد ...

نتیجه اخلاقی : مشكلات، مانند کوهی از خاك بر سر ما می ریزند و ما همواره دو انتخاب داریم: اول اینكه اجازه بدهیم مشكلات ما را زنده به گور كنند و دوم اینكه از مشكلات سكویی بسازیم برای صعود!

(نظر یادتون نره)

که با شنیدن صدای آقای ناظم متوقف شدم «هاتفی! هاتفی بدو بیا کارت دارم.

جلو رفتم و سلام کردم.

سلام پسرم، صدات کردم که سفارشت کنم حواست باشه بچه‌ها آبروریزی نکنن به خدا این معلم از بهترین معلم‌های

شهره، باخواهش و التماس آوردیمش اینجا، به بچه‌‌ها بگو سروصدا نکنن، مسخره‌بازی ولودگی رو کنار بگذارن و از وجود

این معلم نمونه خوب استفاده کنن. گفتم چشم آقا و به طرف کلاس دویدم. مهران پای تخته بود و علی و رضا هم

مشغول خوردن موز... بقیه کلاس یک طرف، این سه تا هم یک طرف.

داد زدم بچه‌ها آقای ناظم گفت: هر چه شما کردید و معلم جدید... تو رو خدا آبروریزی نکنین...

رضا ازته کلاس داد زد خودمون می‌دونیم این آقا کلاسش خیلی بالاست اما چه کنیم که ما کلاس پایینیم و باید کلاسش

رو بیاریم پایین ..... تا آمدم جوابش را بدهم در کلاس باز شد و آقا معلم وارد شد.

داد زدم: برپا...

صدای تق و توق صندلی‌ها در لابه‌لای صدای صلوات بچه‌ها گم شد وقتی صدای صلوات و سلام بچه‌ها قطع شد.

به آرامی گفتم برجا...

وقتی همه ساکت و آرام نشستند نگاه تهدیدآمیزی به ته کلاس انداختم و نشستم. نگاهم به تخته کلاس افتادتنم گرفت.

باز هم مهران کار خودش را کرده بود. کاریکاتورمسخره‌ای از آقای معلم روی تخته کشیده بود و زیرش نوشته بود خوش

آمدید. بلند شدم تخته را پاک کنم که آقا معلم نگاهش به تخته افتاد. لبخندی بر لبانش نشست اشاره کرد بنشین بعد رو

به بچه‌ها کرد و گفت: «به‌به! چه خوش آمد گویی هنرمندانه‌ای! از قرارمعلوم توی کلاستون هنرمند هم که دارید. چه

کاریکاتور قشنگی کشیده! واقعاً باید بهش آفرین گفت». مهران از ته کلاس با لحن مسخره‌ای گفت: آقا این بی‌تربیت‌ها رو

ببخشید. آقا معلم لبخندی زد و گفت: من واقعاً بهش آفرین گفتم... این هنرمند هر کی هست خیلی ریزبین و دقیقه،

قدرت دست خوبی هم داره... اگه از این استعدادش خوب استفاده کنه مسلماً در آینده هنرمند موفقی می‌شه.

نگاه شماتت باری به مهران انداختم سر به زیر انداخت و ساکت ماند.

آقا معلم که روی سکوی کنار تخته ایستاده بود مشغول صحبت شد. «بچه‌ها من از شما انتظار دارم که به درس خوب

گوش کنید و به خوبی هم مطالعه کنید اما مهم اینه که آنچه را که آموختید تو زندگی به کار ببندید و ازش استفاده کنید.

اگر کلاس من باعث شد که حتی یک ذره هم توی زندگی پیشرفت کنید اون وقته که کلاس درس من کلاس واقعیه... این

حرف را زد و از سکو پایین آمد اما تا پای آقا معلم به زمین رسید پایش روی پوست موز رفت و سر خورد و به زمین افتاد.

عده‌ای از بچه‌ها زدند زیر خنده. در دلم گفتم حالاست که دادش هوابره. اون وقت می‌‌گم که کار کار علی و رضا بوده.

نباید فکر کنه همه مون بی‌تربیت وبی‌معرفتیم.

اما آقا معلم بلند شد با دست خاک‌های روی کت و شلوارش را پاک کرد و گفت:

«اولین درس من به شما اینه... اگر با صورت هم به زمین خوردید بلند شید و به راهتون ادامه بدید».

صدای دست زدن بچه‌ها به هوا برخاست به علی و رضا نگاه کردم سر به زیر انداخته بودند و دست می‌زدن.

در روزگاری که خنده مردم زمین خوردن توست

برخیز تا چنین مردمی بگریند